Vanaf de eerste seconden, toen Mano brutaal voor zijn man kwam om vervolgens het middenveld in te dribbelen, maakte HBS duidelijk dat dat inderdaad de intentie was: winnen en wel met een ruime marge. Onze helden spelen onder leiding van Marco en Julian natuurlijk altijd al behoorlijk aanvallend, maar deze keer dacht vrijwel het hele elftal offensief. Zo opereerden Loek en Stef als ware wingbacks: ze waren meer op de andere helft te vinden dan in de buurt van het eigen doel.

Uit die ambitie kwam een reeks kansen voort die bijna niet in het opschrijfboekje van uw verslaggever paste. Zo trapte Ruben, na een forse overtreding op Loek, de bal in de tiende minuut via de handen van de keeper op de lat. Enkele momenten later mikte Sidney net naast de paal, waarop Joppe eveneens de lat raakte en Noi alleen voor het doel de bal net niet over de keeper kreeg.

En dat was nog maar het eerste kwart van een frustrerende pot waarin je af en toe je ogen niet kon geloven, zoveel kansen liet HBS liggen. Iedere ploeg ter wereld, van Manchester City tot Bal op Dak 7, heeft ieder seizoen wel een pot waarin de bal er simpelweg niet in wil. Nou, vandaag was het dus zo’n dag voor de JO17-1 van HBS.
Het voert te ver om alle missers op te sommen, maar het halve elftal liet in de loop van de wedstrijd een of meerdere mogelijkheden liggen. Zo knalde Noi in de tweede helft van dichtbij op de paal na een kopbal van Mano en lukte het Bo na goed voorbereidend werk van Ruben niet om de bal met links langs de keeper te krijgen.

Lyra profiteerde vooral van het besluit om bij hoekschoppen spelers bij de palen te zetten: die haalden de ene na de andere inzet van de doellijn. Serieus: als de eindstand 8-3 was geworden of iets dergelijks, was dat helemaal niet raar geweest.

8 tegen 3 ja, want na het eerste half uur kreeg ook de uitploeg mogelijkheden. Drie redelijk grote zelfs vlak na rust. Dat krijg je natuurlijk als je zo gefixeerd bent op de aanval: dan glipt er verdedigend wel eens iets door.

Maar goed, ondertussen bleef er dus steeds maar 0-0 op het scorebord staan. Ook met invallers als Fares, Guus en Max, die ook allemaal meteen naar voren trokken. Tot, o wonder, een minuut of acht voor tijd, eindelijk de ban werd gebroken. Bo gaf van rechts een werkelijk prachtige diagonale pass op Fares, die de bal teruglegde op Noi. Laatstgenoemde bedacht zich geen moment, maar schoot de bal onhoudbaar in de verre hoek. Een echte spitsengoal op een cruciaal moment, die HBS een ronde verder bracht in de beker.

Of toch niet? Want het ongelooflijke gebeurde en wel onmiddellijk. Uit de aftrap werd de bal achter onze verdediging langs gespeeld. De pass daarna leek buitenspel (zo zag het er terugkijkend op HBS TV ook echt uit), Sergio vlagde, maar de scheidsrechter zag het anders. En die beslist nu eenmaal: 1-1! Een behoorlijke tegenvaller…

Want in de slotminuten lukte het niet meer om alsnog de winnende te maken. Waarmee het verhaal compleet was, over een wedstrijd waarin het gewoon niet mee zat allemaal. Helemaal niet slecht gespeeld, integendeel zelfs, en toch met lege handen. Volgende week gewoon proberen wat efficiënter te zijn tegen Sparta!