Of je nou online via ‘Club TV’ van Nootdorp keek of live aanwezig was; voor de toeschouwers was dit treffen tussen de nummers 2 en 3 van onze divisie de ultieme wedstrijd om te bekijken. Alles zat er in: voortdurend wisselende kansen, een paar prachtige goals, een penalty tegen vlak voor tijd, en na afloop grote blijdschap bij de HBS’ers, waar spelers van Nootdorp zich diep teleurgesteld op het doorweekte kunstgras lieten vallen. Coach Marco had na afloop naar eigen zeggen “weer vier grijze haren erbij” en dat is goed te begrijpen, maar het publiek was de grote winnaar, zoals dat zo mooi heet.

Eigenlijk is het best gek dat het nog zo spannend werd, want met name in de eerste helft was HBS, met deze keer Fares centraal op het middenveld en Levi rechtsvoor, veel beter en gevaarlijker. Dat gevaar ontstond net als vorige week met name als onze aanvallers druk zetten op de opbouw van de thuisploeg. Binnen vijf minuten maakte de verdediging daardoor een uitgelokte fout. De keeper was volledig uit positie, Noi legde de bal klaar voor Bo die met binnenkant voet hard langs een aantal wanhopig glijdende verdedigers schoot: 0-1!

Probleem was alleen dat die o zo belangrijke tweede treffer daarna niet wilde vallen, hoeveel ‘shots on target’ de kraaien ook noteerden. Bo had waarschijnlijk de allergrootste kans toen hij alleen voor de keeper kwam, maar helaas wist die nog met zijn been te redden. Maar er was ook onder meer die fantastische knal van Sidney van de rand van de 16 meter, die de keeper nog net onder de lat vandaan wist te tikken.

Nootdorp stelde daar weinig tot niets tegenover. Daarvoor ‘stond’ onze verdediging met Stef, Yuri, Mano en Loek veel te goed. Tot vlak voor tijd de geel-zwarten opeens uit het niets twee keer binnen een paar minuten gevaarlijk wisten te worden. Sterker nog: toen HBS het veld afliep voor de limonade, stond er opeens 2-1 op het scorebord.

Consequentie was dat we in zekere zin weer opnieuw moesten beginnen. Met succes: de tweede helft was nauwelijks begonnen of Mano kopte een corner bij de tweede paal naar de andere kant van het doel, waar opnieuw Bo klaar stond om de bal uit de lucht in te tikken: 2-2!

HBS leek daarna wél door te drukken, met een prachtig ‘teamdoelpunt’. Noi kreeg de bal mee dicht bij de rechterzijlijn, de verdediging leek te verwachten dat hij de bal terug zou leggen op een middenvelder, maar in plaats daarvan slingerde hij de paal naar de tweede paal. Alleen de slimme Noi had gezien dat Ruben daar in kwam lopen. Laatstgenoemde kwam net voor de keeper en raakte de bal niet echt hard. Maar het was wel genoeg om ‘m tergend langzaam over de lijn te laten lopen: 2-3!

Was de wedstrijd daarmee in de zak? Nee, nog lang niet, want Nootdorp bleek zeldzaam effectief op de weinige momenten dat er mogelijkheden ontstonden. Dus werd het weer 3-3; voor de tweede keer met enige mazzel via de paal.

Inmiddels was het wel duidelijk: op de veerkracht van beide teams was weinig aan te merken. Met name de creativiteit van HBS, dat duidelijk per se wilde winnen, was indrukwekkend. Ook de 3-4 was namelijk weer een goal die er mocht wezen. Lorenzo, Amin en Max waren op dat moment ingevallen en die leverden stuk voor stuk cruciale bijdragen aan dit spektakelstuk en vooral aan de positieve afloop daarvan. Ruben veroverde de bal vlakbij het strafschopgebied met een sliding. Hij kreeg een overtreding tegen en nam de vrije trap razendsnel, nog voor hij goed en wel was opgestaan. Max reageerde veel sneller dan zijn directe tegenstander, liep naar binnen en voordat de keeper wist wat er gebeurde, lag de bal al achter hem in het net.

Toen echter was er dus die strafschop tegen, die de indruk gaf dat de wedstrijd met 4-4 en een gelijkspel zou eindigen. Zeker de thuisclub had daar vrede mee gehad, maar niet Ruben. Hij mocht direct na de aftrap een vrije trap nemen op een kleine 20 meter van de goal en dat weet je eigenlijk wel hoe laat het is: dan is het alweer 4-5 en dan komt het hele team inclusief de halve bank het veld instormen om de doelpuntenjager te bedelven.

Op dat moment waren en nog hooguit een paar minuten te spelen. Je zou zeggen: die tijd speelde HBS natuurlijk rustig uit. Maar nee, niet in deze bijzondere wedstrijd: daarin kwam er nog een aanvaller alleen voor onze keeper. Gelukkig is Tieme’s specialiteit uitlopen en daarom gingen ook deze drie punten mee terug naar Den Haag.

Daarmee hield HBS als nummer 2 maximaal druk op Jodan Boys, dat tot op heden weigert ook maar één wedstrijd te verliezen. Maar je weet maar nooit: wat niet is, kan komen…