Met de teruggekeerde Mano naast Stef in het centrum van de verdediging begonnen onze helden ditmaal ijzersterk aan de wedstrijd. Waar ze vorige week binnen no time met 0-2 achterstonden, ging het deze keer precies andersom.

Eerst maakte de thuisploeg onder druk van onze gretige aanvallers een afspeelfout, waar Noi maximaal van profiteerde. De keeper kreeg weliswaar anderhalve vinger tegen de bal, maar onze spits schoot met binnenkant voet zo hard in, dat de 0-1 gelukkig met geen mogelijkheid meer was te voorkomen.

Nauwelijks een paar minuten later was het alweer 0-2. Ruben mocht een vrije trap nemen, de keeper bleef op zijn lijn staan en Mano kopte van dichtbij snoeihard in.

HBS functioneerde in deze openingsfase op de toppen van zijn kunnen. De bal ging makkelijk rond – met onder meer weer zo’n prachtige Frenkie de Jong-actie van Joppe - passes waren stuk voor stuk ‘op de stropdas’ en de concentratie van iedere speler op het veld was optimaal.

Het wekte dan ook geen verbazing dat de kraaien al snel voor de derde keer toesloegen. Sidnsey zette goed door op de achterlijn, speelde de bal strak voor het doel langs en bij de tweede paal reageerde opnieuw Noi als een roofdier: 0-3!!

Volop genieten dus voor de meegereisde fans, ware het niet dat het na een minuut of twintig begon te regenen en er ook een vervelend windje opstak. De HBS-ouders klapten hun paraplu’s open om te zorgen dat iedereen zo veel mogelijk droog bleef en verheugden zich al op de volgende fraaie treffer van de kraaien.

Helaas kwam die er niet. Integendeel: we kregen een onnodige goal tegen en die relatief kleine tegenslag had om wat voor reden dan ook tamelijk grote effecten. Opeens was er juist overal onnodig balverlies, waren de aannames matig en leek HBS kwetsbaar en rijp voor nog meer tegentreffers.

Het waren met name Tieme en Sidney die het team er in deze periode doorheen sleepten. Nadat Tieme al een vlammend schot uit zijn linkerhoek had gedoken en een keer uitstekend was uitgelopen, trad hij opnieuw goed handelend op toen een HVV’er alleen voor hem opdook. Hij was vervolgens kansloos tegen de rebound, ware het niet dat Sid die spectaculair van de doellijn haalde. Een hele opluchting daarom dat HBS met 1-3 de rust haalde.

Na de limonade, met de betrouwbare Guus op rechtsback, bleef het spel tamelijk rommelig en moesten we opnieuw veel terug, al werd HVV slechts zelden extreem gevaarlijk. En waar de leeuwen wel voor onze goal opdoken, stond Tieme gelukkig steeds goed op de goede plaats.

Die druk had overigens ook zijn voordelen. HBS kreeg daardoor veel ruimte voor de counter, wat natuurlijk altijd mogelijkheden biedt met sneller spelers als Bo en Fares voorin en invallers als Amin en Max, die de bal uitstekend kunnen neerleggen voor hun medespelers.

Ook de voortdurend opkomende Loek wist bijna te profiteren. Hij maakte van de tweede helft een soort persoonlijk potje ‘latjetik’. Nadat hij eerst op aangeven van Fares op de lat had geschoten, was het daarna tijd voor een heerlijke actie op de achterlijn. Loek speelde daar een tegenstander vol door diens benen, om daarna naar binnen te komen en te schieten. Helaas voorkwam de paal de verdiende 1-4.

En wat wil het cliché dan, als zulke ballen er niet in gaan? Dat je vervolgens zelf een goal tegen krijgt. Dat gebeurde opnieuw op ongelukkige wijze: een vrije trap op de rand van de 16 meter ging dwars door de muur en via een HBS’er langs de kansloze Tieme.

Gelukkig was op dat moment de speelstrijd al verstreken en resteerde er alleen nog een drietal minuten blessuretijd. Met de al eerder teruggeschoven Yuri en ook Ruben in het centrum, liet de JO17-1 zich in die korte tijd niet meer in de problemen brengen.

Een verdiende overwinning, al zou het mooi zijn als onze ploeg dat hoge niveau van de eerste twintig minuten in de toekomst nog wat langer zouden kunnen vasthouden. Als je laat zien dat je collectief zo goed kunt voetballen, dan leg je de lat hoog voor jezelf. Te beginnen volgende week uit tegen Nootdorp, zou ik willen zeggen!