Kolping Boys uit Oudorp, aan de rand van Alkmaar, is zo’n ploeg. Je moet er even 92 kilometer voor rijden op een zonnige zaterdag met de nodige files, maar dan heb je ook wat. Namelijk een wedstrijd tussen twee ploegen die beide hun eerste competitiewedstrijd hadden gewonnen en die beide als het even kon in één rechte lijn wilden doorstormen naar de koppositie in onze divisie.

Je hebt zo’n lange rit er graag voor over als het je dan inderdaad lukt om de drie punten binnen te slepen. Het is een stuk minder prettig als je met een stevige nederlaag terug naar Den Haag zou worden gestuurd. Hoe zou dat deze keer gaan?

Niet zo best, was je als HBS’er geneigd te denken na de eerste helft. Onze helden speelden in de eerste veertig minuten meer tegen zichzelf dan tegen de tegenstander Er werd te veel gelopen met de bal, het tempo lag te laag en de backs Guus en Stef wisten nauwelijks op de vijandelijke helft te komen. Voor zover er combinaties waren, leverden die binnen drie of vier passes weer balverlies op. Maar bovenal werd er veel te veel gemopperd: op zichzelf, maar soms zeker ook op elkaar.

Kolping Boys speelde ook niet de sterren van de hemel, maar het was wel terecht dat zij bij rust met 1-0 voor stonden. Perfect aangesneden hoekschoppen speelden daarbij een belangrijke rol. Bij de eerste corner kon Tieme de bal nog wegstompen, om vervolgens ook bij een nieuwe inzet redding te brengen. Maar bij de tweede was er geen houden meer aan: een Kolping Boy kon van dichtbij ongehinderd inkoppen.

Wat stelde HBS daar tegenover? Nog best wel wat hoor: een ‘Frenkie-actie’ van Joppe die zich uit een onmogelijke positie wist te draaien, een achterwaartse kopbal van Lorenzo die ruim naast ging, een knal met links van Ruben, een paar goede acties van Sidney ‘op 10’ en ja: ook een goal van Amin. Maar helaas werd die afgekeurd vanwege vermeend buitenspel. Toch had je nooit het gevoel dat HBS werkelijk een vuist kon maken.

Na de limonade echter kantelde de wedstrijd compleet. Ik weet niet of dat nou aan de peptalk van trainer Marco lag, de afwezigheid van bananen in de kleedkamer (die was uw verslaggever straal vergeten mee te nemen) of aan het feit dat de thuisploeg terug ging hangen. Maar hoe dan ook: onze helden lieten zich opeens van een totáál andere kant zien.

De omwenteling werd ingeleid door Noi, die van afstand een gigantische diagonale knal losliet die slechts een paar centimeter naast ging. En al snel leverde hij de gelijkmaker op. Een vrije trap van Ruben werd door de verdediging van Kolping Boys onder druk van Fares niet zo best verwerkt. Mano profiteerde maximaal door de omhoog gekopte bal alsnog in het net te knikken: 1-1!

De 1-2 liet daarna niet lang op zich wachten en opnieuw kwam die voort uit een spelhervatting. Noi doek bij een corner op in het centrum en zette zijn voet tegen de bal: 1-2!!

Die voorsprong was voor de kraaien gelukkig geen aanleiding om gas terug te nemen. Integendeel: ze gooiden er vooral nog een schepje bovenop. Mede dankzij de invallers die in de loop van de tweede helft in het veld kwamen en die stuk voor stuk uitstekend invielen: Max, Loek, Levi en Yuri.

Van hen onderscheidde met name Max zich voor de goal. Nadat die eerst zelf alleen voor de keeper net niet had weten te scoren, veroverde hij niet lang daarna de bal en speelde na een korte dribbel Noi aan. Een mooie aanleiding voor onze midvoor om te laten zien dat hij niet uitsluitend een rechterbeen heeft: 3-1, via een bekeken schuiver in de uiterste hoek.

Zat er ook nog een 4-1 in? Ja hoor, natuurlijk Opnieuw was Max daarbij de aangever en opnieuw ging de bal met links er in. Dit keer haalde Ruben de trekker over.

Kolping Boys probeerde wel iets terug te doen, maar lange tijd lukte dat niet echt. Zoals die keer dat een aanvaller een afgeslagen bal hoog over Tieme in de verre hoek probeerde te leggen. Het leverde niets op behalve een bult op de kop van onze keeper, die achteruitlopend stevig met de paal in aanraking kwam.

Nadat het de thuisploeg alsnog was gelukt om iets terug te doen bepaalde wéér Max de eindstand op 2-5. Ruben leek aanvankelijk niet te stoppen bij een run door het centrum, maar uiteindelijk werd de bal toch weggewerkt. Stef veroverde die terug en via Noi en Yuri werd Max in stelling gebracht. Die had inmiddels zoveel zelfvertrouwen opgebouwd dat hij deze kans simpelweg niet kon missen.

Een bijzondere wedstrijd die denk ik veel leerde: dit elftal is tot mooie dingen in staat als het niet worstelt met zichzelf, maar zorgt voor het broodnodige tempo en intensiteit, elkaar in alle omstandigheden steunt en positief blijft na tegenslagen. Als we dan ook nog een einde maken aan die onnodige gele kaarten, dan kijk ik helemaal uit naar de volgende thuiswedstrijd tegen Den Hoorn! Met hopelijk Bo erbij weer!