‘Summer vibes’ was het thema, maar de tentjes van de familie Hallensleben en Van Brakel (dank daarvoor !) waren toch echt nodig om de dag in het Amsterdamse Bos (bij Hurley) droog door te komen. En dat lukte ! We mogen terugkijken op een fantastisch slot van een even plezierig seizoen van onze ‘onder 12-2’. Maar hierover later meer.
Bij afwezigheid van de onvolprezen ‘razende reporter’ Wander (had iets te maken met een kapsel en een tondeuse, is mij verteld…) bij deze toch een laatste (eenmalig) verslag voor het jaarboek. Dit keer dus van een andere hand. Ik hoor het graag als de schrijver dezes op grond van zijn bijdrage toch en alsnog wordt gecanceld. Dat is dan niet anders.
We begonnen niet alleen zonder Wander, maar in eerste instantie ook zonder Martijn en Estelle (middelbare schoolkeuzes) aan de rit naar Amstelveen. Een beetje later ook, omdat Evie (en later begrepen we ook Fenna en nog vele anderen) haar rode shirt, sokken of bitje nog moesten zoeken, waren vergeten etc., terwijl ze wel hadden gezegd dat ze dit al lang hadden ingepakt en zo... Puberdingetjes dus. Na veel hitjes met foute autotunes op Sky Radio onderweg (excuses, generatie-dingetje, de meiden zélf vonden het wel mooi…) kwamen we toch nog mooi op tijd aan in Amstelveen. Tentjes opzetten en pats boem de eerste wedstrijd in, 9 uur sharp, tegen MHC Amstelveen D1. Direct een sterke tegenstander.
Met toch nog een mooi clubje ouders met paraplu aan de zijlijn, was de wedstrijd redelijk, maar niet meer dan dat. Gezapig toch ook wel een beetje. 0-0, al was er wel een fraaie bevlieging van Nigella die Fenna in staat stelde weer 1 van haar befaamde pats-boem-kledder doelpunten te maken. Maar helaas had het arbitraal duo terecht gezien dat er vanaf de zijlijn niet eerst 5 meter was overbrugd voordat de bal door Nigella de cirkel in werd gelanceerd (want hard was de voorzet zeker !). Afgekeurd dus dat doelpunt. Puntje voor de moeite, daar bleef het bij.
Direct daarna door naar het touwtrekken tegen MHV Maarssen D1. Dat bleken goeie hockeysters (daarover later mee), maar ‘watjes’ aan het touw: hoppakee, we trokken ze zo in no-time over het hele veld. Als het had gemoeten hadden we ze – al trekkend - het hele Amsterdamse Bos laten zien. 2-0 winst en – wat we toen nog niet wisten…- gewoon 3 punten in de tas voor de rangschikking in de poule.
Toen volgde de wedstrijd tegen Overbos D1. Opnieuw geen zwakke tegenstander, maar nu toch ook weer een wat uitgeblust Craeyenhout. Het regende, het was nat, het was loom, het was een beetje halfbakken. Daar komt bij dat de altijd passievolle coach Said het vooraf een goed idee leek, om in een soort fantasie-opstelling aan te treden; zonder het rappe tandem voorin, zonder het blok op het middenveld en zonder de vaste mensen achterin. Met speelsters op plaatsen op het veld waar ze niet eerder hadden gespeeld. ‘Leuk om ze een keer ergens anders te laten spelen in zo’n laatste toernooi’, dacht Said uiteraard goedbedoeld. ‘Leuk’ was anders, en dat zag Said ook in, nog voordat hij door de meiden zélf erop was gewezen dat hij – in hun ogen – totaal van het padje af was geraakt. Dat moest in wedstrijd 3 anders. De 2e wedstrijd eindigde in een 0-1 verlies, met een tegendoelpunt waarin Liz en Louise (topkeepstertje verder…) elkaar lang en doordringend aankeken, maar vergaten dat er een bal in het spel was, waar een alert Overbossertje wel raad mee wist.
Het moest dus anders. Said herpakte zich en ging diep door het stof (en dat siert hem… ) en in de 3e hockeywedstrijd was de opstelling weer als vanouds. Maar tegenstander Maarssen D1 bleek – als gezegd - een stuk beter te kunnen hockeyen dan touwtrekken. Ze sneden 2x genadeloos door onze linies heen en stonden zo in no-time met 0-2 voor. En wij dus 2-0 achter. Waar ging dit heen ? Vooral de 2e goal van Maarssen was fraai. De grote middenvelder van Maarssen ging al jonglerend met de bal vanaf de middenlijn de cirkel in, langs al onze verbouwereerde kraaien, waarop onze goalie Louise, kansloos werd gepasseerd.
En toen kwam het…. Craeyenhout D2 richtte zich op. En dat hebben we dit seizoen vaker gezien….
Said schudde iedereen wakker en het zand in de motor verdween. Het was Evie die 2x doeltreffend aan het einde stond van fraaie aanvallen met Lara en vooral Kirsten als dwingend aanwezige aanjagers van een welverdiend gelijkspel, tegen een echt hele sterke tegenstander. Liz, Dirkje, Sam en Ief hielden de boel achterin nu wel potdicht. Olivia en Lauren buffelden op het middenveld. Zoals we van ze gewend zijn. Puntje uit het vuur gesleept. Mooi werk ! Dat smaakte naar meer….
Na een spectaculaire overwinning op het voetbalveld (Nigella, Kirsten en Liz bleken een soort Miedema, Martens en Van de Donk) werden ook de shoot-outs overtuigend door ons als beste genomen, en dropen eerst Overbos (voetbal) en daarna Amstelveen (shoot-outs) beteuterd af. Fraai waren de reddingen van Estelle (net alsnog aangekomen met Martijn) tijdens de shoot-outs, en even fraai de treffer van vooral Libby (ijzig kalm onder de keepster door).
We wisten vooraf al dat eigenlijk 1 halve wedstrijd goed hockey in de poule, gewoon tot de finale zou kunnen leiden bij winst van het voetbal en de shoot-outs. De FINALE (!) dus. Tegen (opnieuw) Overbos D1. En die moesten we kunnen hebben. Dat wisten we al. Al verloren we dus van hen in de poulewedstrijd.
Maar als aanvoerster Lieke gefocust is en wil winnen (en dan is ze echt heel goed…), Kirsten weet dat het een finale is (en dus ‘even laat zien wat ze kan’…), het tandem Lara-Fenna scherp en snel is, Dirkje en Liz de boel dicht houden, en alle andere meiden tot op het bot gemotiveerd zijn, dan is ‘onder 12-2’ van Craeyenhout dit jaar een verdomd lastig te verslaan clubje meiden. Voor elke tegenstander. En geloven ze in de overwinning. En dat deden ze.
Fenna scoorde in de finale op het hoofdveld van Hurley op de haar kenmerkende wijze, na weer een strakke bal van Nigella. Dit keer telde hij wél, en bleek het voldoende voor de winst van de Hurley-Cup, al bleek dit achteraf een tas met cornetto’s in plaats van een echte ‘cup’. Ook goed. De toernooiwinst was binnen.
De overwinning werd uitbundig gevierd. Iedereen viel elkaar huilend in de armen. Supporters pakten elkaar vast: Het publiek was de grote winnaar. Kortom: het werd een tranen-trekkend einde van een mooie dag en een passende afsluiting van weer een geslaagd hockeyseizoen.
Het is en was eigenlijk zoals de oplossing van de woordzoeker op het ‘summer vibes gelegenheidsshirt’: ‘Het was weer een topseizoen’.
Een hele goede vakantie en tot volgend jaar !