Het gebeurde vlak voor tijd op de helft van Quick, een stukje over de middenlijn. Ruben deed wat hij beter kan dan wie dan ook: een bal van grote afstand op de vijandelijke goal schieten. De Quick-keeper probeerde wanhopig nog een hand tegen de bal te krijgen, maar het lukte hem bij lange na niet om deze wonderschone goal te verhinderen.

Dit was de winnende in de beladen derby van de Bosjes van Pex, dat kon niet anders!! Iedereen met een zwart shirt aan stormde naar de doelpuntenmaker; zowel de spelers in het veld als de jongens op de bank. Inclusief overigens de zwaar hinkende, geblesseerde Job.

De HBS’ers op de tribune (veel dank voor jullie steun, onder meer de JO13-2!!) maakten een oorverdovend lawaai. Het enige dat er nog aan ontbrak, was wat knalvuurwerk op het veld. Wat stond dat mooi op het elektronische scorebord op het hoofdveld van Quick: 1-2 in de 58ste minuut…

Toen iedereen was uitgejuicht en beide ploegen zich weer opstelden voor de aftrap, bleek echter dat het feest niet doorging. De meeste toeschouwers was het ontgaan, maar kennelijk was de bal via de hak van de scheidsrechter voor Rubens voeten gekomen. En toen de scheids van Quick-zijde op dit feit werd gewezen, kon hij niets anders dan de goal afkeuren. Niks winnende treffer dus, maar een vrije trap voor Quick, volgens die eerdergenoemde nieuwe regel.

Een bittere pil die bij de HBS’ers voor veel verontwaardiging zorgde, maar gelukkig gingen zij niet bij de pakken neer zitten. Sterker nog: een minuut later stond Max al weer alleen voor de Quick-keeper. Helaas wist die laatste nog een voet tegen de bal te krijgen. De kraaien claimden vol overgave een penalty, maar ook die kwam er niet.

Zo bleef het 1-1 in een wedstrijd die alles in zich had dat een volmaakte derby nodig heeft: een flinke dosis rivaliteit, een perfect voetbalweertje, lekker veel toeschouwers en de nodige spelmomenten waar nog lang over kon worden nagepraat. Alles, behalve het allerbelangrijkste die drie punten voor de ploeg die dat verdiende. In de kleedkamer na afloop liepen de emoties dan ook hoog op.

De dag was begonnen met een wandeling van het eigen clubhuis naar dat van de haantjes. HBS wist dat het met een aantal flinke handicaps aan deze belangrijke pot ging beginnen: Daan van S was geblesseerd, Mike ziek, tijdens de warming up haakte aanvoerder Job af en Lorenzo ging wel van start, maar worstelt al een tijdje met zijn onderrug.

Dit betekende dat Nico als rechtsback aan de aftrap verscheen. Hij deed dat zoals hij eigenlijk altijd optreedt als hij invalt bij de JO13-1: zelfverzekerd, sterk aan de bal, slim, betrouwbaar. Hij paste wat dat betreft naadloos in onze verdediging, die al maanden sterk op dreef is.

Deze wedstrijd was dat opnieuw het geval. Quick speelde de eerste helft weliswaar iets meer op onze helft, maar hun vele voorzetten voor de goal langs leverden weinig gevaarlijke momenten voor onze goal op. De lastigste bal voor Tieme was een vrije trap van grote afstand die hij uit de rechterbovenhoek wist te houden.

Lorenzo maakte naarmate de eerste helft vorderde steeds meer de indruk eigenlijk niet door te kunnen spelen, maar zijn pure winnaarsmentaliteit zorgde ervoor dat hij toch een hoofdrol kon spelen achterin. En waar hij aan snelheid inboette, zorgde de foutloze en pijlsnelle Vincent voor de broodnodige rugdekking.

HBS leek blij te mogen zijn met 0-0 bij rust, maar vlak voor de limonadebreak zorgde Max voor veel meer. Aangespeeld door de opnieuw indrukwekkend spelende Jesse stormde hij van rechts de 16 meter in. Onze nummer 9 Sjaak vroeg nadrukkelijk de bal voor de goal en Reda maakte zich ook aanspeelbaar, maar Max had een ander idee: hij stiftte de bal feilloos over de vallende keeper. Een plaatje van een goal weer: 0-1!

Helaas konden we die voorsprong in het tweede bedrijf, met de soevereine Stef als vervanger van Lorenzo, Nico op het middenveld en Csanad op rechts, niet lang vast houden. Een aanvaller viel in ons strafgebied en niemand rond het veld zag daar een strafschop in, maar degene die erover besliste helaas wel: 1-1.

Daarna ontvouwde zich een tweede helft waarin Youri ook nog even kwam helpen, Quick bij vlagen best sterk aan de bal was, maar HBS opnieuw voor het meeste gevaar zorgde. Met name in het laatste kwartier dus, waarin Guus ook nog een keer deed waarin hij zo goed kan zijn: versnellen langs de rechterkant, het halve veld oversteken en onderweg een paar tegenstanders te passeren. Helaas bleef zijn rush deze keer steken op Quicks achterlijn.

Daan B kreeg nog een flinke trap, Jesse ook, HBS deed er werkelijk alles aan om winnend terug te gaan naar Sportpark Creayenhout. Maar het mocht dus niet baten. Hetgeen betekent dat we volgende week tegen Spijkenisse weer vol aan de bak moeten. Ik heb er weer alle vertrouwen in!