In de jaren zestig van de vorige eeuw moest er voor zijn zoon Robbie een passende voetbalclub gevonden worden. Hij had slechts 3 verenigingen op z’n lijstje staan, aldus Robbie tijdens zijn afscheidsrede. QUICK viel al gelijk af en bij HVV moest je zo”n beetje bedelen voor voldoende handtekeningen om lid te mogen worden. Dat lag Wim al helemaal niet en dus werd het HBS.

Ik heb Wim pas wat beter leren kennen toen wij eind jaren zestig van Houtrust naar ons nieuwe complex aan  de Daal&Bergselaan verhuisden. Op de zaterdagmiddagen als de A junioren thuis speelden was Wim altijd aanwezig, meestal met een aantal collega vaders om naar de prestaties van hun zoons te kijken, zoals bv: Hueting, Arbouw, vd Ligt, Bux en nog een aantal anderen. Allemaal mensen die na de wedstrijd aan de HBS bar in het clubhuis de wedstrijd nog eens uitgebreid na-evalueerden, uiteraard met de nodige glaasjes bier en jenever. Dit was dan ook de plaats waar ik nader met Wim kennis maakte hetgeen uitmondde in een goede vriendschap die meer dan 50 jaar stand hield. Tussendoor hebben we in de jaren zeventig met o.a Dick hartman en Jean Bux, onder voorzitterschap van Wim, nog een aantal jaren het voetbalbestuur gevormd.

Met andere woorden HBS heeft in die 50 jaren altijd een belangrijke rol in Wim zijn leven gespeeld. Bijna ieder Weekend stond altijd in het teken van HBS voetbal. Ook gedurende de laatste jaren toen Wim wat slechter ter been raakte wilde hij altijd bijgepraat worden.

Ik vond het een belevenis dat ik Wim z’n afscheid heb mogen bijwonen. Het was indrukwekkend met zijn vrouw Marian, alle kinderen en kleinkinderen met hun goede en vooral positieve toespraken naar hun vader en opa. Geweldig.

HBS heeft wederom een echte supporter in hart en nieren verloren.

Wim, misschien tot later. Je weet maar nooit.


Erik(Eep) Broekman