Clubliefde

Met enige regelmaat schrijft Maarten Kaster een leuk stuk voor de Vrienden van HBS 1 en 2. Maarten is de vader van onze nummer 10 Berend Kaster en een trouwe fan van HBS1. Deze wilde we graag met u delen.

Ik lees een boek over Michel Duchamp en een boek van Ludwig Wittgenstein. Zowel de kunstenaar als de filosoof zijn te moeilijk voor mij. Ik doe mijn best, maar ik begrijp ze niet. Niet werkelijk. Soms een beetje. Ik probeer steun te vinden voor mijn onbegrip en ga dan meer boeken kopen. Met foto’s en een toelichting van kenners of vrienden. Dagboeken koop ik, essays, brievenboeken van de filosoof, biografieën, onzinnige details over familie en loopbaan van de kunstenaar. Ik heb duizenden boeken. Begrijp ik er dan meer van? Niet echt.  
Ik kijk naar FC Barcelona op tv. Al jaren. Alleen naar Barca. Eerst kocht ik één wedstrijd, ieder weekend en bekeek hem op de PC met mijn zoon. Daarna nam ik een abonnement op Ziggo-sport. Ik lig nu alleen onderuitgezakt op een bed met altijd de krant binnen bereik. Voor als het saai wordt. Al jaren. Maar ik lees die krant nooit. Want ik wacht op dat ene moment. Het is vergelijkbaar met mijn houding tegenover de kunstenaar en de filosoof. Ik wil het moment dat ik het kan begrijpen niet missen. Daarom koop en lees ik die boeken. Daarom kijk ik naar FC Barcelona: wanneer geef je welke pass naar wie, wanneer kop je hoe een bal, draai je, zwier je, zet je voor, geef je een hakje, zet je een tackle in? Mijn vader die bij ADO speelde in ’50 jaren zei: je hebt maar een paar procent van de wedstrijd de bal, de rest van de tijd moet je goed lopen. Goed lopen?
Stapje dichterbij. Naar HBS 1 kijken. Met enige verwondering bezie ik de toeschouwers die niet een kind, een neef, een vriend in het veld hebben lopen, maar wel iedere wedstrijd komen kijken. Clubliefde. De gebroeders van Gorkum bij de ingang, Johan die de scheidsrechter verzorgt, dezelfde HBS fans 15 meter langs de zijlijn aan de kant waarop we aanvallen, ook bij uitwedstrijden, de speaker (waarom is dat geluid zo klote? Doe er iets aan! Kost geen drol. Zo, dat is er uit. Neemt u me niet kwalijk.), mannen achter het aan te vallen doel, de jeugd, de ballenjongens, de heerlijk schreeuwende door bier bewogen balkon boys.
HBS tegen Leonidas. 8 maart 2020. 1-1. Niets bijzonders. Toch wel. Sinds tijden klonken er weer eens enthousiaste klanken langs de lijn. HBS speelde frivool, los, uit de heup, geconcentreerd en met veel HBS-ers in de basis. Voetbal. Samenspel. In de voeten. Victorie, dacht ik even. Niet betalen, wel volhouden. 
Na de wedstrijd tegen Leonidas wacht ik in het clubhuis op Berend en Niels. Even terugblikken. Terwijl ik wacht, word ik getrakteerd op een voorstelling. Zoals een choreografe ze maakt. Vlak naast mij pakt Matthijs Six een lege stoel op, en nog éen, overlegt met Daley Sandel en zet een volgende lege klaar. Ze kijken er naar, verschuiven wat. Ze bereiden iets voor. Het is een decor. Ik wacht. Er gebeurt niets. Dan komt  Bram Ros onze HBS/ Rijnsburgse boy. Hij gaat zitten. Matthijs Harthoorn schuift aan met een biertje. Stoel bezet. Boris van den Berg komt met bitterballen en gaat zitten. Dustin van den Berg komt lachend binnen (geen familie, prachtig AD interview) en schuift aan. Julian en Thomas glijden uit het niets geruisloos op de laatste door Matthijs klaar gezette stoelen. Diederik Visee brengt jugs met bier. Een dans. Maar ze weten ‘t niet. De linkerhoek vanaf de bar aan het raam is een voorstelling van vrienden. ’s Avonds vind ik een teamfoto van ze via internet. Clubliefde. Plezier. 
Ik probeer later nog een verband te vinden met de kunstenaar en de filosoof. Wittgenstein hield niet van generaliseren. Hij liep tijdens een debat weg als iemand generaliseerde. Hekel aan domheid. Nee, dit leidt tot niets. Mijn verhaal loopt dood. Fijne dag was ’t vandaag. Zondag 8 maart 2020. Niets bijzonders. HBS.

Maarten Kaster
Foto's Remco van Oosterom

Voetbal Nieuws Overzicht