Eenmaal aangekomen verliep de voorbereiding op de wedstrijd nogal rommelig. ’t Zand verwacht bijvoorbeeld van zijn bezoekers dat zij hun spullen na het omkleden in hun tassen doen en die tassen als team allemaal bij elkaar in één kast plaatsen. In plaats van dat je gewoon je kleren in de kleedkamer kunt laten hangen. Een plaatselijke gewoonte waar sommigen nogal aan moesten wennen.

Na de aftrap bleek de thuisploeg vooral te beschikken over een sterk middenveld. Met onder anderen een goed meisje en een echte nummer 10, die steeds soepel wegdraaide bij directe tegenstander Ruben en zich ook ijzersterk toonde in de duels. Beide spelers legden de ene na de andere steekbal achter onze verdediging, waar Vincent, Lorenzo en Guus opnieuw één tegen één speelden.

Het was een geluk dat dit ook de specialiteit van Tieme is: het directe duel met de aanvaller die met de bal aan de voet op hem afstormt. Herhaaldelijk wist hij in dit soort situaties redding te brengen.

Toch leek HBS in die openingsfase voetballend beter te zijn. De verdediging met de vaardige Daan B voorop kon de bal steeds makkelijk kwijt aan jongens als Max, Daan S en Jesse, die vrijwel altijd voor een goed vervolg zorgden. Een levensgrote kans ontstond toen Guus op links knap twee man passeerde in en rond de vijandelijke 16 en vanaf de zijlijn een lage voorzet losliet. De inlopende Sjaak en Csanad kregen helaas net niet hun voet tegen de bal.

En wat gebeurt er dan vaak als je zo’n mega-mogelijkheid laat liggen? Juist, dan prikt de tegenstander er aan onze kant wel eentje in. Tieme kreeg wéér een vrije aanvaller tegenover zich en deze keer hobbelde de bal er via de paal tergend langzaam in.

Het was een begin van een minuut of tien waarin de JO13-1 even helemaal de kluts kwijt leek. Vrijwel onmiddellijk na de 1-0 gaven we een penalty weg, die ’t Zand gelukkig miste. Een gouden kans om in de wedstrijd te blijven die we helaas niet grepen: een paar minuten later viel de 2-0 alsnog. We verloren in deze fase onnodig veel ballen rond de 16 meter en verdedigden gewoon niet scherp genoeg.

Gelukkig herpakte HBS zich in de fase vlak voor rust. Dat gaf coach Rick de kans om in de pauze de nodige omzettingen te doen. Onder meer de entree van Job deed de wedstrijd kantelen. Hij nam het middenveld stevig in handen, waardoor HBS kon gaan werken aan de indrukwekkende come-back die het verhaal van de tweede helft zou worden.

Waar we in het begin van het seizoen (te) veel goals tegen kregen uit hoekschoppen, deden we nu juist de thuisclub pijn uit deze standaardsituaties. De eerste werd kort genomen door Ruben en Reda en kwam laag voor. ’t Zand wist nog wel op te ruimen, maar net binnen het strafschopgebied stond Max klaar om de rebound droog met rechts in de uiterste hoek naast de keeper te knallen. Een nieuw bewijs van Max´ meer dan uitstekende traptechniek.

De 2-2 mocht er trouwens ook wezen. Ruben legde de bal bij de tweede paal op het hoofd van Sjaak die na een fijne loopactie hemeltjevrij kon inkoppen: het was weer gelijk! Het juichen van de kraaien was al even overtuigend als de goal zelf.

In die stand zou geen verandering meer komen. Reda kwam op links steeds beter op stoom en ’t Zand probeerde nog te scoren uit een serie vrije trappen van afstand, maar gelukkig waren die net steeds te hoog gericht. Rick probeerde wat nieuwe dingetjes en die pakten goed uit: met Mike achterin het centrum bijvoorbeeld bleek het elftal ook uitstekend te functioneren.

Volgende week wordt het weer flink reizen. Maar dan voor de tegenstander, als JVOZ helemaal uit Vlissingen naar ons toe komt rijden. Benieuwd weer wat dat voor een wedstrijd oplevert!