De eerste helft ging het nog wel redelijk. De kraaien speelden niet overdreven goed, maar achterin waren Noi, Vincent en Deacon de baas en daardoor wist HBS over het algemeen de druk er goed op te houden.

In het eerste kwart resulteerde dat in een knappe openingstreffer van Mohammed. Nando nam een van zijn befaamde supercorners en Mo wist bij de eerste paal zijn schoen tegen de bal te krijgen, vlak voor de vallende keeper. Die claimde een overtreding, maar daar was natuurlijk geen sprake van: 0-1.

Ook de 0-2 kwam uit een voorzet. De actieve middenvelder Loek legde de bal van links hoog op de inlopende Noi, die de bal met veel gevoel binnenkant voet in het doel legde. Dat ging lekker zo, op naar de 0-3!!!

Maar helaas, HBS wist in de periode daarna niet door te drukken. Ondanks een reeks kansen voor onder anderen de gevaarlijke Sjaak en Sebbe. De prima keeper hield Ter Leede in die periode in de race.

En dus ging die eeuwige voetbalwet weer opspelen: wie te lang niet scoort, loopt het risico zelf tegen en goal aan te lopen. In de eerste helft kwam Ter Leede al dicht bij de aansluitingstreffer, maar gelukkig ging die bal nog tegen de paal. Ook een lawine aan corners voor de thuisclub leverde geen treffer op.

Na de limonade werd het helaas rap minder. De JO12-1 werd steeds slordiger, ballen werden achterin soms schijnbaar lukraak weggetrapt, we verloren te veel duels en ook voorin ging de bal net te vaak naar de verkeerde kleur.

Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan zo. De eerste grote kans voor Ter Leede wist Tieme nog onschadelijk te maken met een formidabele redding. Een knal van dichtbij tikte hij met zijn vingers tegen de paal en de rebound had hij klemvast.

Maar daarna ging het alsnog mis. Bij de 1-2 was de dekking bij HBS even helemaal weg. En daarna kreeg Ter Leede ook nog een makkelijk gegeven penalty. Tieme stopte die, Deacon deed nog een verwoede poging om de terugstuitende bal weg te werken, maar helaas was een tegenstander net iets eerder ter plaatse: 2-2.

De supporters langs de kant stonden met open mond te kijken: het zou toch niet gebeuren dat HBS deze wedstrijd zelfs ging verliezen?

Niets daarvan, dacht coach Koos. Hij gebruikte de korte onderbreking na het derde kwart om zijn spelers even streng toe te spreken: ga gewoon weer voetballen in de laatste vijftien minuten en zorg er verdorie voor dat je deze pot hoe dan ook naar je toetrekt!

Daarvan schrokken onze jongens gelukkig wakker. Opeens moest Ter Leede weer ver terug. De bal ging weer makkelijker van voet naar voet, Lars schoot van afstand op de lat en in de laatste twee minuten wist de JO12-1 alsnog de wedstrijd in zijn voordeel te beslissen. Bij wéér een scrimmage voor het doel van Ter Leede bleef Lars het rustigst van iedereen. Terwijl twee verdedigers wanhopig tackelend probeerden de bal te blokkeren, schoot hij die snoeihard in de uiterste hoek.

Een heerlijke 2-3, puur op wilskracht. Iedereen stortte zich dolblij op onze spits, inclusief Tieme, die zeker 50 meter zijn goal uitrende. Een speler van Ter Leede probeerde daar nog gebruik van te maken, door bij de aftrap in één keer op de goal te schieten. Gelukkig was onze keeper – die door sommigen ‘De Octopus’ wordt genoemd - net op tijd terug in zijn doel.

Een minuut later floot de scheidsrechter af: de vierde zege van het seizoen was een feit. Een beetje zoals de Duitsers traditioneel vaak de drie punten binnenslepen: op het allerlaatste moment, als de tegenstander net durft te hopen dat een goed resultaat er deze keer in zit. Sommige supporters zeiden het na afloop terecht: als je mee wilt doen om het kampioenschap, dan is het essentieel dat je ook je minder goede wedstrijden wint.